วอนลมเจ้าขา กาลสิ้นสุดจึงหวนมาพบกันอีกครั้ง
[คิดถึงคุณเหลือเกินครับที่รัก เหมือนจะตายเสียให้ได้เลย]
“ลุค...”
[คิดถึงริมฝีปากเล็กๆหวานๆที่ชอบจูบ
แก้มนุ่มๆหอมๆของคุณ ผิวขาวๆของคุณแบบนั้น อ่า...ผมอยากกัดมันแรงๆดูสักที]
“อื้อ ลุค”
ถ้อยคำยั่วยวนจากคนในโทรศัพท์เริ่มทำให้ลมเจ้าขารู้สึกร้อนตาม
มือบางค่อยปลดปมเชือกเสื้อคลุมอาบน้ำของตนออกช้า ๆ
เพราะอยู่ในพื้นที่ส่วนตัว
ลมเจ้าขาจึงไม่เขินอายที่จะเปิดเผยอารมณ์ความต้องการของตนเลยแม้แต่นิด
โทรศัพท์เครื่องหรูถูกจัดวางในที่ที่จะมองเห็นทุกอย่าง
เผยกายขาวผ่องกระทบแสงไฟให้คนในกล้องได้มองเห็น
[ใช่แล้วที่รัก ผมคิดถึงหน้าอกของคุณด้วย
เล่นกับมันหน่อยสิครับที่รัก]
“แบบ อ๊า แบบนี้เหรอครับ”
ลมเจ้าขาหลุดเสียงครางยามบดบี้ขยี้หน้าอกตามคำพูดของคนรัก
เขากำลังต้องการบางสิ่งบางอย่างมาเติมเต็ม
แต่คนที่ทำได้กลับอยู่ห่างกันคนละทวีปเสียได้ แต่เขาไม่เป็นไรหรอกนะ เพราะลูคัสก็กำลังต้องการเขาไม่ต่างกัน
เพราะดูจากแท่งเนื้อที่โผล่ออกมาจนแทบจะทะลุกล้องแบบนี้แล้วมันก็เดาได้ไม่ยาก...
[ใช่เลยที่รัก อาห์ ขยี้มันแรงๆ
เท่าที่คุณคิดถึงผม]
“อือ ลมคิดถึงคุณ อ๊า คิดถึงคุณมากเลย”
[ที่รักถ้าทำแบบนี้ผมจะไม่ไหวนะ
อาห์]
“ลมคิดถึงคุณ ใส่เข้ามานะครับ นะ..”
ลมเจ้าขาเว้าวอน
ขาเรียวถูกแยกออกกว้างเผยกลีบดอกไม้ที่ปริ่มน้ำกำลังหุบๆอ้าๆเพราะความต้องการอยู่
“ใส่เข้ามานะครับ เข้ามาข้างในลึก อ๊า
ลึกๆแบบนี้”
มือหนึ่งขย้ำหน้าอก
อีกมือก็ค่อยๆสอดนิ้วเข้ากลีบดอกไม้ของตัวเอง เย้าแหย่ชักเข้าออกค่อยๆเพิ่มนิ้วตามความต้องการของตัวเอง
สายลมที่เย็นฉ่ำกลับกลายเป็นพายุโซนร้อนเผาผลาญทั้งตัวเองและอีกคนให้ละลายไปกับความต้องการพร้อมๆกัน
คนหน้ากล้องเล่นกับตัวเอง ชักนิ้วสาวเข้าออกบดขยี้
คนหลังกล้องก็ชักรูดปรนเปรอแก่นกายตัวเอง เสียงครางทุ้มต่ำสลับเสียงแว่วหวานอืออาของลมเจ้าขา
ในไม่ช้าขอบสวรรค์ก็ถูกแตะต้องแม้ต้องไกลกัน
“ดูสิครับ ลมเลอะหมดแล้ว
เอ่ยแง่งอนพลางเกลี่ยหยาดน้ำสีขุ่นที่เปื้อนตัวเองเล่น
ท่าทางยั่วยวนตาใสทำลูคัสแทบจะบ้าตาย
[อยู่ไกลผมแล้วซนเหรอครับ หื้ม? แมวน้อย]
“เปล่าซนเลย ลมน่ะเป็นเด็กดีนะครับ เด็กดีที่คุณชอบบอก
เวลาที่ลมอมมันเข้าไปลึกๆ ”
[ที่รักครับพอเถอะ
ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหวขับเครื่องบินไปหาคุณตอนนี้]
[เอาสิครับ ผมจะรอคุณ
จะนอนรอแบบนี้ แบบที่ไม่ใส่อะไรเลย]
ลมเจ้าขายั่วเย้า
ทอดกายเปลือยเปล่าลงไปกับเตียงนุ่ม ตั้งขาชันเป็นรูปตัว M
ก่อนจะค่อยๆแยกออกกว้าง หวังให้คนทางไกลคลั่งเขาให้มากๆแล้วบินมาหากันเสียที!
เพล้ง!
[เสียงอะไรครับวินนี่]
“ลมก็ไม่ทราบครับ สักครู่นะลุค”
[ไม่ๆ อย่าเพิ่งวางสาย
ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ]
ลมเจ้าขาฉวยชุดคลุมมาสวมด้วยความรวดเร็ว
ความแปลกใจปนตกใจตีเข้ามาทันที อยู่ๆก็ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรตกแตก
มือบางขยับจับโทรศัพท์มาราวกับจะให้คนทางไกลเป็นที่พึ่ง
ค่อยก้าวเท้าออกจากห้องนอน
ดวงตากลมโตสาดส่องไปทั่วห้อง จนพบต้นเหตุที่นอนแหลกละเอียดอยู่บนพื้น
“ไม่มีอะไรครับลุค แค่แก้วตกลงมาแตก
สงสัยตอนวางลมรีบไปหน่อย มันเลยตกลงมา”
[ระวังหน่อยสิครับ
แล้วไม่บาดเจ็บใช่มั้ย]
“ไม่ครับ ถ้าอย่างนั้นลมขอเก็บก่อนนะ”
[ระวังด้วยนะครับ อย่าให้มันบาดมือนะ
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น หัวใจผมคงเจ็บปวดมากแน่ๆเลย]
“ครับผม ลมจะดูแลตัวเองอย่างดีเลยนะครับ
รักนะครับลุค”
[รักเหมือนกันครับ my
winnie]
วางสายจากคู่หมั้นหนุ่ม
มือเล็กก็ค่อยๆเก็บกวาดเศษแก้วอย่างระมัดระวัง
แม้จะสงสัยเล็กน้อยก็เถอะว่าแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะจะพลัดตกลงมาได้ยังไง
ถ้าไม่มีลมพัดหรือใครปัดมันตก
แปลก...
กลับไปคอมเม้นท์กันได้ที่ https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=2283743&chapter=3
ความคิดเห็น