เป็นหมา13 : ตะกอน

 

“ทำให้นายมีกลิ่นฉันไง” มาลิคว่าพลางปลดผ้าคลุมออกไปให้พ้นตัว จะว่ากันก็เดือนกว่าแล้วที่แก้คำสาป แต่เบรคยังไม่มีวี่แววของอาการฮีทเลย จะมีก็แต่เขาที่รู้สึกอยู่เรื่อยๆ พอมาเจอคำบอกรักแบบนี้แล้ว มันก็อดใจไม่อยู่

“จะบ้าหรือไง ถ้าเกิดมีคนมาล่ะ”

“ไม่มีใครมาหรอก เชื่อฉันสิ เถอะนะเบรค ฉันคิดถึงนายแทบจะบ้าแล้ว” ดวงหน้าหล่อเหลาเข้าคลอเคลีย ไล้ลิ้นเลียทั่วซอกคอหอม ทั้งจุมพิตทั้งขบเม้มสร้างรอยรักให้คนใต้ร่างดิ้นพล่านและยอมจำนน

“อือ ยะ..อย่ากัดตรงนั้นสิ อ๊ะ ซาเดน....”เสียงหวานดังแผ่วพยายามปฏิเสธ แต่สัมผัสร้อนผ่าวจากคู่ชะตาพร้อมกลิ่นฟีโรโมนก็ค่อยๆมอมเมาให้สติค่อยๆจางหาย กว่าจะรู้สึกตัว ผิวกายบอบบางก็ถูกสร้างรอยรักเด่นชัด 

“อ๊า ไม่เอานะ ถอด ถอดมันออก อื๊อ” พยายามร้องขอความเมตตาให้ลิ้นร้อนนั้นละจากยอดอก สัมผัสร้อนผ่าวที่ลากผ่านเนื้อผ้าที่มาลิคไม่ยอมถอดออกสร้างความรู้สึกเสียวซ่านเกินกว่าคนตัวเล็กจะรับไว้ ทำได้แต่บิดกายเร่งเร้าใต้ร่างคนตัวโต

ไม่เพียงแต่จะเมินเฉยต่อคำขอแต่มาลิคยังเพิ่มน้ำหนักแรงจูบให้มากขึ้นอีก ไม่พอยังไล้มือไปไปทั่วร่างบอบบางใต้อาภรณ์ โดยเฉาะเนินเนื้อนุ่มนิ่มใต้กางเกง บีบนวดมันราวกับพอใจ ยิ่งเสียงครางหวานร้องขอความเมตตา รอยยิ้มหมาป่าก็ยิ่งฉายชัด

บีบเล่นสนุกมือจนพอใจ ถึงได้เปลี่ยนจากสัมผัสหยาบๆเป็นความร้อนของลิ้นตัวเองแทน กางเกงตัวสวยถูกดึงให้ร่นลงด้วยริมฝีปากหมาป่า ก่อนที่มันจะงับเข้าที่แท่งเนื้อสวยล่อตาล่อใจ

“ฮ่ะ...ฮ๊า อ่ะ อื๊อ ซาเดน ได้โปรด” หวีดร้องจนแทบไม่เป็นภาษา สองมือที่อ่อนแรงก็พยายามผลักไสหัวหนักให้หลุดพ้นจากร่างตัวเอง แต่ยิ่งผลักไสเจ้าหมาป่าก็ยิ่งทวีความรุนแรงของการรูดรั้งไล้เลียหนักเบาตามใจ จนท้ายที่สุดแท่งรักร้อนก็พ่นหยาดน้ำบริสุทธิ์ออกมาจนเต็มปาก

เจ้าหมาป่ากลืนกินทุกหยาดหยดราวกับมันเป็นหยาดน้ำหวาน ไม่เพียงเท่านั้นยังไล้ลิ้นเลียทำความสะอาดราวกับเสียดาย ทุกท่วงท่าอากัปกิริยาอยู่ในสายตาที่คอยจับจ้องจนหน้าร้อนผ่าว ความกล้าที่ไม่รู้มาแต่ไหนเบรคถึงได้คว้าขอคข้างบนขึ้นมาจูบ ป้อนรสรักที่ไม่เป็นประสาแต่ร้อนแรงราวกับจะเอาใจที่พี่เขาปรนเปรอ เรียวลิ้นโต้ตวัดตอบกลับกันไม่มีใครยอมใคร พอๆกับช่วงล่างที่ค่อยๆทำหน้าที่ของมัน

ปลายนิ้วเรียวยาวค่อยแตะสัมผัสที่กลีบดอกเบญจมาสปริ่มน้ำ กดหนักเบาก่อนค่อยๆแทรกเข้าไปทีละนิ้ว..ทีละนิ้ว พยายามขยายกลีบดอกไม้ที่หุบแน่นเพราะไร้การแตะต้องมาเป็นระยะเวลานานให้อ้าออก เพราะตอนนี้เบรคไม่ได้อยู่ในอาการฮีท มันคงเข้าไปไม่ได้ง่ายๆดังเช่นครั้งนั้นแน่

“อื๊อ ไม่เอาซาเดน ใส่ ใส่มันเข้ามา อ๊ะ” เสียงหวานดังที่ข้างหู สะบัดหน้าออกจากการจูบ พยายามเชิดหน้าให้อาการร้อนรนที่ช่วงล่างหายไปแต่ดูเหมือนจะยิ่งเปิดทางให้คมเขี้ยวคมหยอกเย้างับที่จุดอ่อนไหวเช่นหลังคอมากขึ้นไปอีก

วูบวาบ เร่าร้อน ต้องการ มาลิคกำลังทรมานเบรคให้หลอมละลายช้าๆ

“ตามคำสั่งครับ คุณหนู” ประจบสอพลอจนพอใจ ขบเม้มเบาๆที่ติ่งหูสวยเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนหยัดกายทอดสายตามองเรือนร่างที่ขึ้นสีแดงจัดกำลังบิดเร่าใต้ร่างตัวด้วยความพอใจ แก้มใสขึ้นสี ริมฝีปากบวมเจ่อ ไหนจะนัยน์ตาสีเถ้าที่มันเจือหยาดน้ำตาเว้าวอน จนอยากทะนุถนอมเอาไว้ในอ้อมกอดและบีบรัดให้แตกสลายในอ้อมกอดตัวเองด้วยเหมือนกัน

  “อ๊า!”ร้องเสียงหลงเพราะความจุกที่แท่งแข็งขืนนั้นแทรกสอดเข้ามาในร่างตัวเองในคราวเดียว ยิ่งมันขยับช้าๆทว่าเน้นหนัก ยิ่งอึดอัดจนพูดอะไรออกมาไม่ถูก ได้แต่ครางอืออาไม่เป็นภาษาบอกความต้องการ

“ซะ..ซาเดน อื๊อ เร็วกว่านี้” ไม่ไหว ช้าๆแต่เน้นย้ำแบบนี้เขาไม่ไหวแน่นอน ทุกจุดที่ความแข็งแกร่งนั้นแตะต้องเบรคก็แทบหลอมละลาย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ในไม่ช้าเบรคคงมอดไหม้อีกครั้ง

“อย่างนั้นเหรอ? งั้น...ทำเองดีมั้ย”ไม่ว่าเปล่าแต่แขนแกร่งช้อนคนใต้ร่างมาคล่อมตักทั้งที่ส่วนนั้นยังเชื่อมกันอยู่ ส่วนที่แข็งขืนยิ่งดึงดันเข้าไปลึกจนโอเมก้าตัวน้อยตาเบิกโพลง

“ไม่ ฮ่ะ ไม่เอา ซาเดน อื๊อ”

“ลองหน่อยเด็กดี” กระซิบข้างหูพลางช่วยจัดท่าทางให้ร่างกายอ่อนปวกเปียกควบขยับ ประคองบั้นท้ายกลมกลิ้งให้ขึ้นลงเป็นจังหวะ ในไม่ช้าคนหัวดีก็ควบขี่เขาตามอำเภอใจ

“ฮ่ะ ดี แบบนั้นแหละเบรค ฮ่ะ นายโคตรดีเลย” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยชม ยิ่งได้ยินคำชมนักเรียนคนเก่งก็ยิ่งตั้งหน้าตั้งตาขยับจนร่างตัวเองสั่นคลอน ดวงตาสีเถ้าคลอหยาดน้ำตาดูน่าสงสารเพราะตัวเองก็แทบจะรั้งทนไม่ไหว  แต่ถ้าทำให้มาลิคพอใจ เขาก็ทำต่อไป

“แบบนี้ ฮ่ะ ดี ดีมั้ย อื๊อ”

“ที่สุดเลย อ่า...” เห็นขอบเส้นชัยอยู่รำไรเจ้าหมาป่าก็บังคับให้ร่างบอบบางนั้นหยุด ผลักกายบางให้ล้มลงไปนอนใต้ร่างท่าเดิมก่อนจะโถมแรงใส่ไม่หยุดแทน

เสียงกรีดร้องครางไม่เป็นภาษาดังลันก่อนที่เบรคจะปลดปล่อยออกมาจนเปรอะเปื้อนเสื้อของเขา เห็นเบรคเสร็จสมมาลิคก็ไม่รั้งรอ แหวกขาเรียวให้อ้ากว้างโถมกายใส่ยิ่งเร็วยิ่งหนักกว่าเดิมจนร่างเล็กสั่นคลอนตาม เบรคที่เสร็จสมแล้วกลับปลดปล่อยออกมาอีกครั้งพร้อมกับความอุ่นร้อนที่ฉีดพ่นเข้าไปในกายของเขา

ของเหลวอุ่นร้อนให้ความรู้สึกอุ่นวาบไปทั่วท้อง มาลิคทิ้งกายหนักทาบทับกอดร่างบอบบางจนแนบแน่น เสียงหอบหายใจค่อยๆช้าลงจนกลับมาเป็นปกติ มาลิคถอยกายออกจากความอบอุ่นช้าๆ เสียงหยาบโลนของแก่นเนื้อที่ดึงดูดกันดังขึ้นจบคนตัวบางต้องปิดหน้าหนีเพราะความเขินอาย กลีบดอกไม้นั้นบวมแดงทั้งยังค่อยหยาดน้ำออกมาช้าๆ ช่างเป็นภาพที่มาลิคภูมิใจนัก...

ทีนี้ตัวของเบรคก็เต็มไปด้วยกลิ่นเขาแล้ว

กลิ่นกาแฟหอมเข้มค่อยประสานกลิ่นหอมหวานอ่อนๆจนกลายเป็นกลิ่นเดียวกัน หอมหวานเย้ายวนจนแทบละลาย และดูเหมือนจะเป็นกลิ่นที่ทั้งสองคนโปรดปราณเหมือนกัน...

กลิ่นของเรา...

 #กลับไปเม้นกันต่อที่https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=2165653&chapter=15